long drive

Hey, daar zijn we weer.
Wat mooi om zulke leuke woorden van jullie te lezen, Lei en Riek. Dat geeft me weer een extra 'drive' om te schrijven. Het is inderdaad wel een hobby van me, anders moet je er natuurlijk niet aan beginnen, want het vraagt toch wel tijd hoor. Ik schud het niet zo maar uit mijn mouw. Onderweg maak ik aantekeningen en 's avonds ga ik aan de slag. Af en toe geeft Ger me een hint, wat ik moet vermelden.
En de regen is inderdaad het minst leuke van Ierland, al levert het, zoals ik al schrijf, ook vaak mysterieuze plaatjes op. Anders natuurlijk als bij mooi helder weer. De kou valt wel mee, hoor. Het is zo'n beetje net als in ons kikkerlandje, alleen in de hogergelegen gebieden ligt de temperatuur wel lager. Jullie heel veel plezier in het zonnige oord, waar jullie naar afreizen.
Joke, ook leuk om te horen, dat Jo de verhalen boeiend vind. Heerlijk toch?!
En Anita, morgen gaan we naar Dublin en hopen we de templebar te kunnen vinden, watn die tip zijn we niet vergeten hoor.

Zo en dan nu naar de orde van de dag.
Het is zowaar droog vanmorgen. We moeten het lieve vrouwtje uit Skibbereen weer verlaten.
Erg teleurgesteld gaan we weer op pad. Teleurgesteld omdat we geen walvissen kunnen spotten, want we waren zóó dichtbij. Morgen, woensdag dus, gaat er wel een boot de zee op, maar dat gaan wij niet redden, omdat we Dublin ook nog een dag willen bezoeken en dan hebben we nog een lange weg te gaan.
Veel was er vandaag niet te beleve en tóch, tóch heb ik het één en ander te vertellen.
Maar goed, het is droog, al is daar op dit moment dan ook alles mee gezegd. Vandaag blijven we de hoofdweg maar volgen, want gisteren waren toch ff de weg kwijt. Vedwaald in de bergen. Een beetje eng was het wel op die smalle eenzame weggetjes. Hebben we weer van geleerd. Weet je, als je hier of daar uit je auto stapt dan ruikt het zóó vreemd. Ger zegt, dat het van het stoken komt. Bij de meeste huisjes komt er een rookpluim uit de schoorsteen vandaan. Vaak stoken ze hier kolen en turf. Alleen de ruimte die op dat moment wordt gebruikt, wordt verwarmd. In de rest van het huis is het steenkoud en ruikt het vaak ietwat mufjes.
Oh en de schooljeugd draagt. zoals ook in Australië, uniformen. Elke school heeft zijn eigen kleur en samenstelling.
De geveltjes van de winkels hier hebben een apart leuke kleurige stijl.
En een rotondes hebben ze hier, zeg. Ik had ze moeten tellen.
We zijn op een gegeven moment zo'n beetje in het midden aan de zuidkust aangekomen. Hier ligt een plaatsje Cobh. Dit is de laatste vertrekplaats van de Titanic, 100 jaren geleden. We maken hier een toer. Het is indrukwekkend. Iedere bezoeker wordt met een naam verbonden. Deze naam is één van de personen, die destijds hier zijn opgestapt. Aan het einde van de toer kun je de lijst met namen bekijken en gegevens van de desbetreffende persoon opzoeken. Of hij/zij het heeft overleefd onder andere. Als we weer verder rijden dwalen we verdorie weer van onze route af, omdat we een bordje zien staan met een bijzondere bezienswaardigheid. En ja hoor....weer raken we de weg kwijt. Nergens iets bijzonders te vinden. We komen op een verlaten plekje langs een geveltje, wat lijkt op een winkeltje en ik vraag naar de weg. Het zag er van binnen heel oud en vies uit. Uit een hoekje kwam een oude man tevoorschijn. Ik kon hem bijna niet verstaan en hij lulde de oren van mijn kop. Maar hij was vriendelijk bovenal. Zoals elke Ier wilde ook hij weten waar we vandaan kwamen. Inmiddels begint toch het langzaam wat te miezelen. Het wordt plaatselijk zelfs wat mistig. Hier in het zuidoosten is het vrij vlak en er is weinig te beleven. Bij een wat grotere plaats moeten we, zoals we al eerder hebben meegemaakt, tol betalen. Dit is altijd 1.80 euro. Je gooit je geld in een soort mand en even later kun je weer verder rijden. Tol betaal je hier meestal voor een brug. WE komen door een dorpje met een heel oud tankstation. Of het nog in werking is, weet ik niet, maar het ziet er uit als voor de oorlog, zal ik maar zeggen. Kastelen, kloosters, kerken en tuinen, daar stikt het hier in Ierland van.
Inmiddels spreken we dus vloeiend Engels,d at snap je wel. En ook het links rijden gaat van een leien dakje. Op een ankele keer na dan. Soms dan zie je een tegemoetkomende auto en lijkt het of er een kind achter het stuur zit, maar dan zie je natuurlijk de passagierskant. De eerste week zagen we geen enkele grote supermarkt en nu stikt het ervan, van die grote aldi's en lidl's. Veel mensen die op welke manier dan ook met het verkeer te maken hebben(wegwerkers, fietsers, voetgangers) dragen standaard een reflecterend vestje. Heel veilig natuurlijk. Alleen fietspaden, die zijn er in geen velden of wegen te bekennen.
Wij zijn in een klein plaatsje net boven Wexford aanbeland. Het is een plaatsje aan de kust mét een strand. Verder is er in deze uithoek niks, maar dan ook niks te beleven. We zelfs blij dat we een B en B hebben gevonden. We hadden al een tijdje met de lady of the house gesproken toen ze hoorde, dat we van Nederland kwamen. Oh zei, ze, dus jullie komen niet van Ierland? Tja, spreken wij dan zo goed Engels of komt ze nooit op de harde weg?!
Goed, hier laat ik het deze keer bij, want ondanks dat we niks bijzonders hebben beleefd, is het een lang verhaal geworden.
Hoie wao!